مثلث نوردهی

مثلث نوردهی یکی از مفاهیم پایه‌ای در عکاسی است که برای تنظیم میزان نوردهی صحیح یک عکس استفاده می‌شود. این مثلث از سه عنصر اصلی تشکیل شده است که با هم تعامل دارند تا نور ورودی به سنسور یا فیلم دوربین را کنترل کنند:

1. دیافراگم (Aperture)

– کنترل عمق میدان
– دیافراگم به اندازه باز و بسته بودن لنز دوربین اشاره دارد و با واحد f/stop (مثلاً f/2.8، f/5.6، f/11) نشان داده می‌شود.
– بازتر بودن دیافراگم (عدد کوچک‌تر):
– نور بیشتری وارد می‌شود.
– عمق میدان کمتر است (پس‌زمینه محوتر می‌شود).
– بسته‌تر بودن دیافراگم (عدد بزرگ‌تر):
– نور کمتری وارد می‌شود.
– عمق میدان بیشتر است (پس‌زمینه واضح‌تر می‌شود).

2. سرعت شاتر (Shutter Speed)

– کنترل حرکت
– سرعت شاتر مدت‌زمان باز بودن شاتر دوربین را تعیین می‌کند و با واحد ثانیه یا کسری از ثانیه (مثل 1/60، 1/1000) بیان می‌شود.
– شاتر سریع‌تر (عدد بزرگ‌تر):
– نور کمتری وارد می‌شود.
– حرکت اجسام منجمد می‌شود (برای سوژه‌های متحرک مناسب است).
– شاتر کندتر (عدد کوچک‌تر):
– نور بیشتری وارد می‌شود.
– حرکت اجسام به‌صورت محو ثبت می‌شود (مناسب برای عکاسی در شب یا ثبت حرکت آب و نور).

3. ایزو (ISO) – کنترل حساسیت به نور
– ایزو میزان حساسیت سنسور دوربین به نور را مشخص می‌کند و معمولاً مقادیر آن 100، 200، 400، 800، 1600 و بالاتر است.
– ایزو پایین (100 یا 200):
– حساسیت کمتر به نور.
– تصویر با نویز کمتر و کیفیت بالاتر ثبت می‌شود.
– ایزو بالا (800 یا بیشتر):
– حساسیت بیشتر به نور.
– تصویر روشن‌تر است اما نویز بیشتری خواهد داشت.

تعامل این سه عنصر:
برای به دست آوردن نوردهی مناسب، باید بین دیافراگم، سرعت شاتر و ایزو تعادل برقرار کنید. به عنوان مثال:
– دیافراگم باز + سرعت شاتر سریع + ایزو پایین = نوردهی متعادل.
– دیافراگم بسته + سرعت شاتر کند + ایزو بالا = نوردهی متعادل.

مثال کاربردی:
– عکاسی در روز روشن:
دیافراگم بسته (f/11)، سرعت شاتر سریع (1/1000)، ایزو پایین (100).

– عکاسی در شب:
دیافراگم باز (f/2.8)، سرعت شاتر کند (1/30)، ایزو بالا (800 یا بیشتر).

مثلث نوردهی به عکاس این امکان را می‌دهد که بسته به شرایط نوری و نوع عکاسی، تنظیمات مناسب را انتخاب کند.